Lontownica

• elaza i drewno,
  XVIII w.
  Długość: 124 cm Depozyt: Historyczno-kulturowe Muzeum w Rostocku

Przyrząd ten służył do odpalania dział odprzodowych. Lont z włókna, który miał się żarzyć, był przytwierdzony do żelaznych grotów na końcu lontownicy. Lufy armat w górnej części posiadały specjalne miejsce zwane panewką, gdzie umieszczano proch. Musiał on zostać podpalony lub tlić się. Przez zapał, czyli otwór prowadzący do lufy, żar dostawał się do prochu strzelniczego w środku lufy, który służył, jako ładunek miotający do odpalenia kuli armatniej. Cała procedura była bardzo czasochłonna i składała się z wielu kroków. Była także niebezpieczna, gdyż załadowany proch łatwo mógł wybuchnąć. Z tego powodu artylerzyści przechodzili szczegółowe szkolenie, także z zakresu posługiwania się lontownicami.